Jouri: “Bij ons thuis willen we onze problemen niet bij een ander neerleggen. Zeker niet als die het ook moeilijk heeft. Dus we praten er eigenlijk niet vaak over. Ik denk dat we het bij elkaar kwijt zouden kunnen, maar we doen het niet. Er zitten ook verschillen in hoe je ermee dealt. Niet iedereen kan de situatie accepteren en soms laten mensen niet goed merken hoe ze zich voelen. Mensen denken vaak dat dit de tijd is om heel veel met elkaar te praten, ze zeggen ook dat je nu tenminste nog dingen kunt vragen aan je moeder die je anders nooit had gevraagd. Maar zo werkt het niet. Je wilt dat pas vragen als je in een bepaalde situatie bent gekomen. En dat is waarschijnlijk pas op het moment dat zij er niet meer is.”