Esther: “Je voelt je radeloos en gefrustreerd. Tijd glipt door je vingers, wordt iets heel onwerkelijks. Normaal gesproken maak je in januari plannen voor je zomervakantie. Nu is het wat gaan we deze week doen? Morgen? Vandaag? Ik denk wel dat we nog dichter bij elkaar zijn gekomen. We hebben nog meer steun aan elkaar. Als je voor een ander moet zorgen komt er een oerkracht in je naar boven.“
Marcel: “Onze toekomstdroom was om in 2026 de wereld over te varen. Na mijn hartstilstand hebben we deze boot gekocht, volledig ingericht op haar mogelijkheden. Als we hadden geweten dat Esther zo snel zo ziek zou worden, waren we drie jaar geleden al vertrokken. Die droom is uit elkaar gespat en daarvoor in de plaats is een hele harde, koude werkelijkheid gekomen.