Yvonne: ‘Ergens in je achterhoofd ben je altijd bang: er komt een moment dat ze vertellen dat het niet goed uitpakt. In het begin dacht ik nog: nou ja, darmkanker, dat is tegenwoordig best goed te behandelen. Een operatie en klaar. Maar het werd één lange, slechte film waar ik in belandde. Je stapt in dat achtbaankarretje, ze gespen je vast en je komt er niet meer uit. ‘Ik heb na de diagnose een flinke knal gehad. Ik ben een proactief mens. ik heb altijd de regie gehad. Ik was de regelaar, degene die met een ander samen een plan uitstippelde hoe je optimaal door het leven gaat. En dan overkomt het jou. Dat is écht een ander verhaal. Na de diagnose had ik eerst iets van: doe maar of er niks aan de hand is, dan zien we het wel. Totdat de oncologieverpleegkundige me een spiegel voorhield…’