Boos heb ik Hugo nog nauwelijks meegemaakt, maar nu is hij dat wel: “Waarom respecteert ze niet mijn besluit? Waarom valt ze me zo vaak lastig met informatie over weer een experimenteel onderzoek?”

Zijn besluit om niet door te gaan met de chemokuur kon op veel begrip rekenen van onze familie en vrienden. Dapper, vinden veel mensen het. Hij noemt het kiezen voor het leven, niet voor meer tijd. Maar Sylvie vindt dat hij moet vechten.

Waarvoor?

Dit gaat niet over vechten en overwinnen. Dit gaat over accepteren en een manier vinden om ermee te leven. Zij wil daar niet aan, accepteert zijn besluit niet. Ze blijft googelen en informatie sturen, ondanks zijn verzoek om daar echt mee te stoppen.

“Misschien is het haar manier om haar angst te bezweren, de angst om iemand kwijt te raken die haar dierbaar is”, zeg ik. “Zo had ik het nog niet bekeken”, zegt hij, “maar irritant is het wel”.