Dit is een goed idee van Karin. Samen met haar even lekker fietsen en uitwaaien. Tot voor kort hield ik daar niet van, maar met mijn nieuwe e-bike is de enorme moeheid die bij het fietsen hoorde weg. Dan wordt het inderdaad ‘lekker uitwaaien’. En waaien doet het. Op de polderwegen vangen we veel wind. De zon staat aan de hemel maar de wolken glijden er elke keer voor. Het is koud. Al fietsend praten we. Ik vertel over mijn zorgen over Hugo, zij over wat haar bezighoudt. En ondertussen proberen we 1,5 meter afstand te houden, wat niet meevalt als we tegenliggers passeren.

De fietsknooppuntborden helpen ons op de route te blijven. We tikken al snel de 30 km aan. Aan gespreksstof geen gebrek, met Karin is het altijd goed praten. In het dorp dat we passeren valt het op hoe dicht de mensen bij elkaar lopen en zitten. Boa’s spreken hen daar op aan. Ik snap het wel. Het is zo onnatuurlijk en zelf heb ik er ook moeite mee. Maar ja, met een letterlijk doodzieke man is het coronavirus in huis hebben wel het laatste wat ik wil, dus ik ben blij dat er gehandhaafd word.

Ik fiets mijn zorgen en spanning eruit, zie de zon weer schijnen, voel de wind op mijn gezicht, kijk naar Karin en voel: hier zit geen afstand tussen.