“Wat kan ik nog meer voorbereiden?” vraagt Hugo. Hij is zijn volgende lijstje aan het afwerken. Het past bij hem en ook bij mij om dingen te bespreken en te regelen. En typisch Hugo om mij straks zoveel mogelijk te ontlasten. De excel-lijst voor ons financiële overzicht die we elke maand vullen en bekijken, is uitgebreid voor de komende drie jaar. Mappen zijn geschoond en opgeruimd. De passwoorden zijn genoteerd en de adressenlijst is bijgewerkt. De auto is al op mijn naam gezet, net als zijn bankrekening.

“Oh ja, hoe zet ik het keukenblad goed in de was?” vraag ik hem. In mijn schriftje noteer ik alle stappen die hij geduldig uitlegt. Ik weet nog dat we dit keukenblad uitzochten, een prachtig eikenhoutenblad uitstekend passend bij de rest van de keuken. Mijn enige bezwaar was het onderhoud, omdat het blad  zeker één maar liever nog twee keer per jaar in de was gezet moest worden. Wat ook al gold voor de houten vloer. “Oh, maar dat doen we samen!”, zei Hugo nog. Vol vertrouwen. Net als ik.

Toch doe ik het straks alleen.

Weer alleen.