Nu staat iedere dag mijn ontbijt klaar als ik beneden kom. Hugo is dan allang op en wacht op mij om samen te eten. Het ziet er heerlijk uit: een kommetje kwark met vers gesneden fruit en gehakte nootjes. Meestal maakt hij er een plaatje van: een smiley of een opgaande zon. Instagramwaardig.

Dit ritueel stamt uit de tijd dat ik om medische redenen een streng dieet volgde. Het door Hugo zelf gebakken brood, half warm met roomboter en een plak kaas erop mocht niet meer. Ons feestelijk weekendontbijt zette hij voort door er toch iets bijzonders van te maken. Niet zomaar alles in een kommetje, nee, mooi opgemaakt met gehakte nootjes.

In het begin bedankte ik hem uitgebreid, nu vergeet ik dat vaak en aanvaard het als een vanzelfsprekendheid. Ik geniet er gewoon van dat we elke dag samen kunnen ontbijten.  

Tot op de dag waarop hij geen kracht meer heeft: geen gehakte nootjes, geen klaargemaakt ontbijt. Pas dan zie ik dat dit nog één van de weinige dingen was die hij voor mij kon doen. Met alle liefde.