Natuurlijk zorg ik goed voor hem. Nu Hugo geen vast voedsel meer weg kan krijgen leef ik me uit op allerlei maaltijdsoepen. Ik zoek in al mijn kookboeken naar nieuwe soeprecepten, zodat er ook afwisseling zit in wat hij eet. Hij houdt zo van lekker eten!  

Ook gedurende de dag kijk ik of Hugo wel alle pillen inneemt. In zijn kleine blauwe boekje heeft hij een heel schema gemaakt van tijden en pillen, waar hij ijverig aantekeningen bij maakt. Overzicht houden, dat is belangrijk. Dat lukt niet altijd. Ik kijk vanaf de zijlijn mee, vraag pas iets als ik denk dat het echt misgaat met de medicatie. Zo gaat al mijn aandacht naar hem – en de kinderen natuurlijk, zoals dat al jaren gaat.  

“Heb je alles of in elk geval veel kunnen doen in je leven wat je wilde?”, vraagt mijn schoonzus die weer op bezoek is. “Zeker!” antwoordt Hugo. Dat herken ik van hem: geen lange ‘bucketlist’ maar gewoon gaan doen wat je graag wilt doen. Zeilen was een jongensdroom. Dus nam hij zeillessen, kocht een boot en ging zeilen. Golfen? Hij haalde zijn golfvaardigheidsbewijs, kocht goede golfclubs passend bij zijn lengte en ging regelmatig een baan op. Ik bewonder hem daarom. Ik ben de laatste jaren al blij als ik het dagelijkse leven een beetje op orde heb.

Dan dringt het tot me door: stel dat ik nu stervend zou zijn, heb ik dan alles, of in elk geval veel gedaan van wat ik had willen doen? Ik schrik van mijn antwoord. Mijn hele lijf voelt het. Tranen schieten in mijn ogen. De hele dag zitten ze hoog.

Het wordt tijd om meer het leven te gaan leven dat ik wil. Alleen, eerst Hugo verzorgen en er voor hem zijn. Daarna ik weer.