Ineens is het dan toch zover. Nadat de huisarts heeft laten weten dat Ina die middag om drie uur komt, schiet ik in de regelstand. Ilse en Ruben heb ik tegelijk naar beneden gevraagd. Als ik ze vertel dat we vanmiddag afscheid nemen van Hugo, schieten de tranen in Ilse haar ogen en zakken Ruben zijn schouders wat naar beneden. Ik leg ze uit wat er gaat gebeuren en dat Hugo de komende dagen in slaap zal zijn totdat hij sterft. Hij wil niet dat we waken, voor hem is het genoeg dat we in de buurt zijn. Verder heb ik geen idee wat ons te wachten staat. Hoe leef je als je geliefde man en stiefvader aan het sterven is?

“Denk na over wat je wilt na vanmiddag. Wil je hier zijn? Wil je afleiding? Wil je bij je vrienden of vriendinnen zijn?”, vraag ik hen nog.

Om twee uur staat Hugo op, hij doucht zelf, scheert zich en kleedt zich aan, net als alle voorgaande dagen. Anders is dat we nu nog een keer samen op bed gaan liggen, elkaar stevig vasthouden. Alles is al tegen elkaar gezegd, maar het belangrijkste herhalen we nog een keer: “Dank je wel voor alle liefde!” We weten het, we voelen het. Dan gaan we naar beneden waar Ilse en Ruben al wachten.

Aan de ons vertrouwde eettafel kijken we elkaar onwennig aan. “Laten we een rondje doen en tegen elkaar zeggen wat we voor elkaar betekend hebben, wat we elkaar nog toewensen”, stel ik voor. Hugo start. De warmte en liefde spreken niet alleen uit zijn woorden maar uit zijn hele wezen. Hij eindigt met: “Blijf elkaar vasthouden, net zoals jullie mij vastgehouden hebben!” Onze tranen stromen. We maken het rondje af. “Nog even een groepshug?”, vraagt Ilse. We staan op en houden elkaar lang vast.

Met een “En dan nu een spelletje!” doorbreekt Hugo de zwaarte. We pakken ons favoriete spelletje Qwixx. Even later liggen de scoreblokjes voor ons en rollen de dobbelstenen. Hugo maakt een grapje en we lachen met elkaar.