Ons spelletje stopt abrupt als de bel gaat. Ina komt binnen. Ze maakt even een praatje met ons allemaal. “Ben je er klaar voor?”, vraagt ze Hugo. “Ja, helemaal!”, antwoordt hij.

We gaan met ons drieën naar boven. Hugo kleedt zich uit en gaat op zijn plekje van het bed liggen. Ina controleert eerst de morfinepomp, brengt rustig en zorgvuldig het naaldje in voor de tweede pomp en plaatst de cassette met het slaapmiddel erin. Ze legt me uit hoe het werkt. Ik hoef niets te doen. Dan ga ik naast Hugo liggen, ik houd hem vast. Ina zet het pompje aan en neemt afscheid, ze kent de weg.

Zo liggen we daar tegen elkaar aan, onze ogen dicht. Ik probeer mijn ademhaling af te stemmen op die van Hugo. Het lukt niet. Langzaam voel ik hem in slaap vallen, gewoon in slaap. Uiteindelijk maak ik me los van hem. Ik kijk naar zijn rustige ademhaling, zijn ontspannen gezicht en sluit zachtjes de deur.

Beneden zitten de kinderen. Gelukkig heeft Ina nog even met hen gepraat.

Ruben brengt de avond door met zijn vriendengroep van school. Ze hebben een pizza-avond georganiseerd bij één van hen thuis en ze komen allemaal. Ik ben geraakt door deze actie, dit is precies wat hij nodig heeft.

Ilse en ik eten samen thuis.

De eerste keer zonder Hugo.