Mijn hoofd tolt. De afgelopen twee nachten heb ik maar weinig geslapen en is er veel gebeurd. Eigenlijk zou ik op tijd naar bed moeten gaan, maar ik weet dat ik ook deze nacht onrustig zal slapen door Hugo’s wat rochelende ademhaling en twee niet synchroon zoemende pompjes boven mijn hoofdkussen. Ik blijf nog even op de bank zitten met Ilse, vang flarden op van de film die we kijken.

Om half twaalf ga ik naar boven. Is het pas twee dagen geleden dat de palliatieve sedatie inging? Zijn warme lijf tegen me aan, genesteld tegen zijn schouder, zijn rustige ademhaling? Hem moeten loslaten… ik kon hem niet vast blijven houden tot het moment van sterven, iets wat wel tien tot veertien dagen kan duren. En dat hadden we ook afgesproken. Hij wilde niet dat er gewaakt ging worden. Voor hem was het belangrijkste dat hij thuis kon sterven. In zijn vertrouwde omgeving, bij mij, bij Ilse en Ruben. Rustig sterven. Zo hadden we het ons voorgesteld. Maar rustig was het allerminst. Hugo gaf niet zomaar op. Had ik iets anders verwacht? Zo gaan mijn gedachten door mijn hoofd terwijl ik de trap oploop. Ik kan tenminste nog naast hem liggen vannacht.

Uit de slaapkamer klinkt geen geluid. De schrik slaat me om het hart. Als ik de deur open doe en naar het bed kijk voel ik het meteen: Hugo is overleden.

De volgende blog is de laatste van deze serie. Wilt u weten hoe het verder gaat met Letty? Op haar website start zij een nieuwe reeks verhalen over de periode na het overlijden van Hugo. Meer informatie daarover vindt u volgende week.