Eindelijk spreek ik Janneke, één van mijn beste vriendinnen. Ze was niet bij de uitvaart een week geleden, net als mijn andere vriendinnen. Het maximale aantal van 30 aanwezigen, zoals de corona voorschriften zijn, was voor het aantal familieleden die dit bij wilden wonen niet eens genoeg. Ik vertel uitgebreid over Hugo zijn laatste dagen en het afscheid.   

Ze zegt het terloops, het is meer een observatie: “Je hebt je trouwring nog om”. Ik kijk ernaar, automatisch gaat mijn linkerhand naar de rechter, draait aan de ring alsof ik Hugo zo weer even bij me kan terug halen. De ring met de inscriptie ‘Hugo’ en ‘5-9-2015’. Niet de datum van ons trouwen, maar die van onze eerste ontmoeting. Dat was de start van onze liefde. En ik vertel, vertel haar dat ik hem erg mis maar dat het gevoel van dankbaarheid zo overheerst. Dat het bizar is dat we nog geen vijf jaar samen waren, maar dat die jaren in kwaliteit zeker het dubbele waren. Er zit al acceptatie in. Mijn afscheidsproces van hem begon al voor zijn sterven, eigenlijk al vanaf dat moment van weten. Raar, ik had verwacht van slag te zijn door een enorm verdriet, maar dat is niet zo. Herinneringen aan mooie en goede momenten overheersen. Alles was gezegd, geen losse eindjes, geen ‘had ik maar’. Af en toe stromen de tranen.

 “Weet je”, zegt ze na een tijdje, “dit klinkt als schoon verdriet”. Ik weet meteen wat ze bedoelt, het omschrijft precies wat dit is voor mij: schoon verdriet.

Lieve lezers, dit is de afrondende blog van de serie ‘Met alle liefde’ op deze site. Dank jullie wel dat ik deze met jullie mocht delen!

Wilt u weten hoe het verder gaat met mij? Ik start vandaag een nieuwe serie verhalen op: https://www.lettyvanegmond.nl/ die aansluit bij verhaal nummer 53 ‘Loslaten’. Ook hier plaats ik iedere week een blog. Graag tot ziens op mijn site.