4. Weten

Naast me ligt Hugo al te slapen. Op zijn zij, zijn gezicht naar me toe, heel ontspannen. Zo makkelijk lijkt me dat, je draait je om en binnen twee minuten val je in slaap. Ik draai en woel. Hugo’s bezoek aan de huisarts vandaag houdt me bezig. De ontsteking in zijn voet die de podotherapeute wel zag, was aanleiding voor de huisarts om een bloedonderzoek te laten doen. Sommige waarden zijn te hoog hoorde Hugo vandaag tijdens het consult. De reden om hem toch door te verwijzen naar een reumatoloog. Met spoed, dat wel. Ik zou gerust moeten zijn, na weken van onzekerheid en nog steeds kromme tenen is er nu een concrete actie. Ik zucht en draai, val uiteindelijk in slaap. Tegen de ochtend word ik wakker met een ingeving, een inzicht: “Dit is foute boel, dit is onomkeerbaar.” Die helderheid voel ik in mijn hele lijf, een heel sterk gevoel. Tegelijk komen de tranen op. Ze stromen langzaam op mijn kussen. Ik kijk naar Hugo, hij slaapt gewoon door. Dan word ik in één keer rustig: ik weet nu waar dit heen gaat. Maar houd het voor me.