5. Hoop

18 december. Zeven weken na de ontdekking van de kromme tenen zitten we in de spreekkamer van de reumatoloog. Hugo vertelt over zijn klachten, over het verloop daarvan en de zoektocht naar een oorzaak. Voor zijn doen doet hij dit zeer uitgebreid en hij valt in herhaling. Ik begrijp nu dat hij ongeruster is dan hij heeft laten blijken. De arts luistert geduldig en neemt de tijd. Hij onderzoekt alle plekken die pijn geven. Weer achter zijn bureau kijkt hij Hugo aan: “De zweepslag heeft er niets mee te maken, dat staat hier los van. Ik twijfel over de pijn in je schouder maar de kromme tenen zien er echt uit als reuma. Het goede nieuws is: daar zijn medicijnen voor en dat kan weer helemaal genezen.” We zuchten allebei opgelucht. Hij vervolgt: “Eén van de twee medicijnen is echter belastend voor de lever en aangezien uit het bloedonderzoek is gebleken dat bepaalde waarden daarvan te hoog zijn, wil ik eerst extra onderzoek doen naar de lever. Ik laat een echo inplannen. Voor de zekerheid laat ik de hele torso bekijken, dan nemen we de schouder ook mee in het onderzoek. Eigenlijk moet u daarvoor een verwijzing van de huisarts hebben, maar aangezien dat voor u alleen maar vertraging oplevert doe ik het nu even zo.” Hij is duidelijk, begripvol en alleraardigst. Op 27 december kan Hugo al terecht voor de echo. We hebben weer hoop!