6. Onzekerheid

2 januari 2020. Een nieuw jaar vol mogelijkheden. Of niet. Hugo en ik zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis. De afdeling Interne Geneeskunde dit keer. We wachten op de uitslagen van de diverse onderzoeken. Tot en met gisteren konden we deze nog wat negeren. Niet te veel speculeren, niets is zeker. Maar gerust zijn we er niet op. Het ‘niet pluis’ gevoel hangt al een tijd in de lucht. En dan de onverwachte oproep om nog een leverscan te maken, drie dagen na de echo. Ik lees in een boek maar mijn zenuwen zijn sterker dan de woorden. Wanneer was ik voor het laatst zo gespannen? We zeggen niets en wachten. Om de haverklap kijk ik op of ik al een arts zie, hij is al meer dan 20 minuten te laat. Dan komt hij. Vriendelijke ogen, stevige handdruk. We volgen hem naar zijn kamer. “Ik heb geen goed nieuws”, zegt hij als we zitten. Er volgt een kort en duidelijk verhaal met de boodschap: “U bent ongeneeslijk ziek. Er zijn uitzaaiingen in de lever. Er volgt meer onderzoek om te kijken waar het vandaan komt. Misschien de slokdarm.” De foto’s liegen er niet om. En onze gevoelens ook niet. Even later staan we in een klein halletje, sprakeloos, ontredderd. We houden elkaar stevig vast. Hoe lang nog?