Marleen: “Ik deel alles op Instagram. Want hoe opener ik erover ben, hoe normaler mensen tegen mij doen. Ik krijg reacties als ‘wat bijzonder dat je je kwetsbaarheid deelt’, maar er zijn ook mensen die het heel confronterend vinden. Maar ik doe het echt voor mezelf: schrijf het van me af, benoem wat er aan de hand is. Met mijn man kon ik er moeilijker over praten. Hij zei tot voor kort steeds: ‘ik moet er niet aan denken’. Hij bedoelde letterlijk aan de kanker, maar ook aan het feit dat ik er straks niet meer ben. Ik denk daar wel aan. Zo ontstaat wrijving en dat leidt uiteindelijk tot een ontploffing. Maar je hebt elkaar echt nodig. Hij met zijn verdriet en ik met mijn gedachten. Ik heb gezegd: als ons dat niet lukt, zoeken we hulp. Inmiddels kunnen we er beter over praten.”