Wat regel je?

Marleen: “Ik ben verloskundige geweest en heb vaak gezien dat vrouwen een bevalplan maakten waar niets van terechtkwam. Bepaalde processen heb je niet in de hand. Veel dingen zijn niet aan mij: mijn afscheid zou voor mijn nabestaanden een stukje verwerking moeten bieden. Ik wil wel zo lang mogelijk de regie houden over mijn zorg. Ik wil met de huisarts een gesprek om te zien hoe goed hij is in palliatieve zorg.’

Erlinde: “Het testament heb ik laatst helemaal met mijn kinderen besproken, maar verder vind ik het lastig om in de toekomst te kijken. Ik ben bewust nog niet bezig met het regelen van mijn eigen afscheid, dat voelt als een ver van mijn bed show. Nu denk ik meer aan kleine dingetjes: zorgen dat mijn zoon zijn rijbewijs kan halen als hij achttien is. Dat moet ik nog redden, denk ik dan.”

Jan: "Marja zelf heeft heel veel geregeld. De dienst, de muziek. Iedereen heeft wel een nummer voorgesteld, van kerkmuziek tot populaire muziek. Het was eigenlijk zo klaar, we hebben zoveel mensen geholpen met rouwdiensten. Ik heb lang met de dood gewerkt, dit konden we op de automatische piloot.”

Rien en Ans: “Op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar; we moeten nadenken wat we willen als we overlijden. Onze huisarts begon er ook over. We weten natuurlijk dat we geen vijftig jaar meer leven. Toen hebben we onze wensen allebei vastgelegd. Niet alleen Rien, ook ik. Nagedacht over wat we willen, hoe we de dienst willen, met welke liederen. We hebben alles opgeschreven en de papieren in een map gedaan. Die ligt hier in de kast, zodat de kinderen hem kunnen vinden.”

Jouri: “Ik ben nu niet zo bewust bezig met het afscheid. Ik ben te druk met alle ballen hoog te houden. Ik ben met mezelf aan het werk, ik wil mijn moeder trots maken. Ik vind het moeilijk om aan afscheid nemen te denken. Het blijft zo moeilijk te verteren dat dit mijn moeder moet overkomen.”

Marcel: “Wij hebben ook ons testament bij leven opgemaakt. Dat hebben we gedaan omdat het bij mijn vader veel problemen gaf. We hebben ook een samenlevingscontract.”
Esther: “Ik ben afscheidsbrieven aan het schrijven aan mijn meiden. Over wat ik ze wil meegeven. Ze zijn 20 en 22 jaar en staan aan het begin van het leven. Zo wil ik dingen aan ze meegeven.”
Marcel: “En je regelt nog veel meer. Zoals je zusje, zij is echt belangrijk aan het worden voor je kinderen. Jouw dochters hebben veel steun aan haar als jij er niet meer bent.”
Esther: “We zijn ook bezig met het afscheid. Ik heb in het plaatselijke krantje overlijdensadvertenties bekeken en websites van uitvaartorganisaties. Ik heb mijn verzekering gebeld en we gaan met twee organisaties in gesprek. Dat geeft me rust. Weer een vinkje op mijn lijstje.”

Wout: “Toen Mirjams moeder overleed, waren er veel dingen niet of niet goed geregeld. Dat wilde Mirjam niet. Dus we hebben het over euthanasie gehad, de erfenis, ik heb een volmacht bij de notaris; de hele papierwinkel hebben we vastgelegd. Die dingen moeten je niet in de weg staan. Ook het afscheid zelf hebben we besproken. Zij wil vooral dat het voor ons goed afscheid is. Het is gek om te bespreken, maar je zet op zo’n moment een knop om. Ik heb de hele plechtigheid in m’n hoofd al geregeld. Ik heb zelfs een playlist samengesteld. Dat weet niemand, ook de kinderen niet. Maar ik ben er altijd mee bezig in mijn hoofd.”

Ria: “Toen ik hoorde dat ik uitbehandeld was, zijn we zaken gaan regelen, ook al rust er een soort taboe op. Dat is wel onwennig. We hebben bijvoorbeeld geïnformeerd bij een hospice, gekeken hoe het zit als je thuis wilt overlijden en mijn man en dochter hebben een begraafplaats bezocht.
Daarnaast hebben mijn man en ik natuurlijk ons eigen bedrijf. Onze tweede dochter, Lisanne, is in 2019 gestopt met haar studie verpleegkunde. Zij zei: ‘Ik wil graag in de zaak komen werken.’ Het was altijd haar plan om het vakantiepark van ons over te nemen, en nu zijn we haar aan het inwerken. Dat gaat gelukkig heel goed, wij hebben er alle vertrouwen in. Dat dit geregeld is, vind ik fijn.”